Ayrılık

Zormuş sevdiğin yerden veya insanlardan ayrılmak yıllardır süregelen bir soru vardır"Giden mi daha çok acı çeker yoksa arkada bıraktıkları mı?"Otobüs terminalleri bana her zaman soğuk gelmiştir.Bunun asıl sebebi bence geride bırakılan vedalardır.Ayrılıklar sadece insanlar için zor bir durum değildir.Yazın bitip sonbaharın başlamasıyla yapraklarını döken ağaçlar yazın müjdecisi ilkbaharın gelmesiyle yeniden yapraklarını açar ve yeşillenir.Bebeklerde bile ayrılığın zorlukları yaşanır.Annesinin karnından yeni çıkan bir bebek hemen ağlamaya başlar.Ben insanların hayatını mürekkepli kaleme benzetirim.İlk kullandığımızda mavisi çok hoştur ve rahatlıkla kullanılabilir.Bu durum çocukluk dönemidir.Kalemi biraz daha kullandıkça rengi solar ve kullanmak için biraz daha bastırmamız gerekir.Bu da yetişkinlik dönemidir.Kalemin bitimine yakın kullanılması gittikçe zorlaşır ve hatta kullanılamaz kalemi biraz daha kullanabilmek için sallar veya ıslatırız ama tabiki bu da bir çözüm değildir.Her varlığın bir sonu olduğu gibi kalem de biter.Bunu da yaşlılık dönemine benzetebiliriz.Kalemin bitmesinin sözlük anlamı ölümdür.Ölümün tanımı ise ruhun bedenden ayrılmasıdır.Çocuğun annesinin karnından çıkmasınınsa sözlük anlamı doğumdur ve doğumun tanımı çocuğun anne rahminden çıkması veya ayrılmasıdır.Yani insan doğarken de ayrılır ölürken de...Bir cümlelik bir sözlük anlamı olan ölümün insanların canını bu kadar yakması da hayatın garipliklerindendir.Ölümün tarifini edemem çünkü daha önce hiç ölmedim ve ölmüş birine de soramam.Ama bence ölüm vedaların en ağırıdır.Her ayrılığın tabi ki kendine göre zorlukları vardır ama ölümün en zor ayrılık olduğuna kimse itiraz edemez çünkü ölen kişi de ruhunu bırakır arkada bıraktıkları da...Ölümü bir kere yaşarız ama hayatımızın her anında peşimizden ayrılmaz yani ölüm bir kere gelir ama hayatın her anında kendini hissetttirir